Column Jacques Giesen: Sneeuwpret
Het is donderdag 18 januari, het is winter, de zon schijnt uitnodigend op de maagdelijke sneeuwvlakte van 15 centimeter in de voor- en achtertuin van mijn huis. Vanuit het slaapkamerraam kijk ik in het park waar schreeuwende en joelende kinderen met hun slee of wat daar op lijkt vanaf het heuveltje naar beneden glijden. Het liefst met vallen
en opstaan.
Sneeuwpret zo noemen wij dat en heerlijk om naar te kijken als je leeftijd je dwingt buiten voorzichtig schuifelend die plek op te zoeken. Ik sta erbij. Er dringt wat jaloezie in de oude waterige ogen. Jeugdige overmoed van de kinderjaren schiet te binnen. Je ziet
het voor je in een beeldende herinnering. Naar beneden op de slee, de korte Raarberg af en met gevaar de bocht nog nemen en de Volderstraat af of met dezelfde vervaarlijke
moed vanuit Kasen de Denneberg af en dan precies op tijd stoppen voor de overweg.
De Geulse jongens met pretoogjes, die zonder enige angst, naar beneden razen op de prachtige lange afdalingen van boven Geulle naar beneden en in Oostbroek tot stilstand komen. Dan is er nog naast de Kruisberg, vlakbij het Kalverbos, in de wei van
boer Smeets. Een overzichtelijk parcours met wel de noodzaak om door het hek van ongeveer twee meter remmend heen te gaan. Stoppen buiten de wei of ervoor met een rechtse slingerbeweging op zij van het ijzeren hek tot stilstand komen.
Intussen schiet me te binnen dat toentertijd een vreselijk ongeluk plaatsvond omdat een
jonge kerel die ik heb gekend met zijn hoofd tegen een van de ijzeren palen van het hek kwam en zwaargewond naar het ziekenhuis moest. Ik heb hem nog vaak gezien met een duidelijk litteken aan zijn voorhoofd.
De korte Raarberg en die andere wegen waren ook zeer geschikt als glijbaan waar je dan met grote snelheid met vaak een botsing en een overwinningskreet tot stilstand kwam. De fantasie van de jonge jongens ging ervan uit dat menig meisje diep onder de
indruk zou komen van jouw heldhaftig gedrag. Je wilde tevens een andere mogelijke held in waaghalzerij overtreffen. Sommige meisjes waren nogal stevig aanwezig en gingen op de rug van een jonge zitten. Hupsakee, de slee, de jongen op de buik en het meisje liggend of zittend op de aantrekkelijke jongen. Met kirrend giechelen begaven zich de moedige meiden op de glijbaan. De jongenswangen kleurden fel rood. Niet zozeer van de kou maar vooral van de lichtelijk opgejaagde hormonen. Lichte vormen van oogcontact tussen de twee geslachten waren zichtbaar maar de aanmoediging van een
iemand: 'Ja nog een keer en sneller', spoorde aan tot een herhaalde grootse afdaling vergezeld van een schreeuw en een luide aanmoediging van het altijd aanwezige publiek.
Zo peinsde ik, bij het beleven van de gezellige winterpret in het park. Maar u weet hoe dat gaat, al die bovengenoemde capriolen in de wintertijd van vroeger, heb ik nooit zelf uitgehaald. Ik keek toe, praatte veel en verbeeldde mij voortdurend alles wat ik hierboven beschreven heb. Verbeelding, maar destijds geen moed en teveel angst. Een bange, brave jongen was ik.
Een lichte treurnis neem ik mee naar huis. Bitterzoete melancholie.
Jacques Giesen
