Column Jacques Giesen: Lente

Onze prunusboom in de voortuin staat in volle bloesem. De eerste zichtbare bloei in de tuin. Dat is vreselijk genieten. Zeker dit jaar nu je het leven niet meer zeker bent als je in het bos zou kunnen wandelen tussen het speenkruid, de bosanemoon, de slanke sleutelbloem en de eerste het sneeuwklokjes. De wilde zwijnen hebben mijn normale
voorjaarsvreugde namelijk tenietgedaan

Ik riskeer het niet om diep in het bos het genot van de lente te proeven temeer ook omdat het vluchten in de boom op mijn leeftijd te moeilijk is. Zal het wel lukken bij het naderen van een zwijn net die boom te vinden die de takken zo heeft staan dat je er fluks naar boven kunt klimmen. Ik heb eerder dit jaar met grote angst in mijn buik op de 'Meerssense hei' onderzoek gedaan. Nou dat valt tegen, want om veilig weg te
klimmen moet je toch om de 10 meter een mooi vertakte boom weten te pakken om je leven te redden. Dat lukt niet in dit bos.

Ik kreeg wel het gevoel dat er vroeger toen ik jong was meer van onderen geschikte klimbare takken uitstaken. Via de lentebloesem in de tuin en het gevaar van wilde zwijnen verviel ik in de vraag aan mezelf of alles in mijn jonge jaren dan zoveel beter was? Een klein historisch onderzoek is op zijn plaats. Ik constateer ,we leven allemaal veel langer dan 50 jaar geleden. We gaan gemakkelijk op reis naar alle landen in de hele wereld zonder al te grote problemen. De boeren konden er lustig op los boeren, zij waren jarenlang fijne goede buren van ons gezin in Ulestraten (met de mestgeur waren we
van jongs af aan vertrouwd) en in de natuur was het wandelen een heerlijkheid, geen zwijn te zien. De vogels in alle soorten floten alle vreugdevolle melodieën en de lente- bloemen drapeerden kleurige tapijten in een heerlijk geurend bos.

De gezinnen waren zo groot dat de zorg voor de ouders als vanzelfsprekend intern werd opgelost. Een enkel bejaardenhuis (zo was toen de naam) in het dorp liet mijn moeder de verzuchting uiten: Ik hoef niet meer te koken en te poetsen, wat wil je nog meer en mijn vader wandelde met de buurtgenoten over de lanen en de paden in zijn eigen omgeving en vooral het genoeglijk samen kaarten -liefst elke dag- ging vanzelf. Alle onheil van het teloorgaan van de natuur, de energiecrisis, de stikstof ellende, de nabije oorlogen, de problemen in de zorg en ik vergeet bijna de onoplosbare politieke conflicten bij
ons en in de hele wereld overvallen ons in deze tijd elke dag.

Deze ellende en onheil had ons in de jeugd en ook iets ouder nog niet bereikt. We wisten niet beter. We leefden in de groei van alles, ook wat God verboden had. Geboren in en na de tweede wereldoorlog was er voortdurend een algemeen bloeiend lente perspectief. Mijn weelderige bloeiende prunus in de voortuin schenkt mij herwonnen levens moed. De toekomst begin elk jaar opnieuw. Ik zing 'Als de lente komt...' en mijn vrouw stopt de vingers in de oren.

Jacques Giesen