Column Jacques Giesen: Lekker weertje

Door het venster valt het zonlicht op mijn laptop. Ik zit weer voor mijn dashboard na een flinke wandeling in natuur die vrij overvloedig nabij is aan mijn woning.

Zo beschrijf ik mijn ervaring tijdens de tocht. Ik loop onder de bomen en langs struiken en voel de bevroren aarde onder mijn voeten. Gelukkig geen modder aan de schoenen. Ik voel mijn oren koud worden, ojee, muts vergeten. De neus valt moeilijk te beschermen dus vervalt daar snel het laatste restje warmte. Met mijn handschoenen even voelen. Niet te vreselijk koud maar enigszins pijnlijk door de snijdende oostenwind. Die komt vanuit
Rusland, een land waardoor ik in deze tijden een bitter venijn in de borstkas voel. Eeuwige wreedheid van de Russische machthebbers door alle eeuwen heen (de tsaren, Stalin et cetera) en begenadigd met zoveel ontzagwekkende kunstenaars Van Malewitch tot Dostojewsky, van Chagall tot Poesjkin en niet te vergeten Tolstoi. Oppassen dat die
koude wind uit het oosten mij weer niet in zwaar pessimisme duwt. De lucht is vol met gezondheid alsof alle milieu-ellende vervaagt bij het ademhalen in de frisheid van deze door vorst verlekkerde natuur. Er dringt een zekere vrolijkheid in mijn hersenen omdat de al te koude neus en oren langzamerhand overgaan in een prikkelende warmte. Een aangename herkenning van het geluksgevoel tijdens de winters van mijn jeugd op weg met de fiets naar school en werk in Maastricht.

Een bijna pijnlijke scheut nostalgie straalt in mijn oude borstkas, ik vertraag mijn stappen om het genieten beter in mij toe te laten. Een vreemdheid maakt zich van mij meester, ik vergeet mijn muizenissen over oorlogsgeweld, verkiezingsellende en hartkwalen. Onbevangen gaat mijn blijk naar de klare hemel, naar de naakte bomen, naar de omgewoelde aarde door de zwijnen, naar de rodebessen aan de struiken. Een wat norse wandelaar dwing ik goede dag zeggen omdat ik hem met stemverheffing een fijne goedemiddag weet toe te wensen. De dassenpaden links en rechts vanaf de hoogte van de holle weg naar het pad geven mij de aandrang in mijzelf een preek te houden over de vorstelijke schoonheid van de natuur. Een bevangenheid raakt mij door het ervaren van deze wereld in zijn -laat ik zeggen- natuurlijke staat. In de winter vriest het en de sneeuw zal ook nog moeten komen, fijntjes geeft het aan hoezeer wij blijvend op zoek zijn naar rust en stabiliteit. Alles moet zich afspelen zoals wij het gewoon zijn. Zomerse blote basten en verregende vakanties, winters met vreselijke kou in de gezichten en met de slee in de sneeuw. Lente met een bruisend buikgevoel en een herfst in vallende bladeren.

Conclusie: wij moeten de verwarming van onze aarde niet laten gebeuren. Hoe dan?

Jacques Giesen