Column Jacques Giesen: Grote massa

Afgelopen woensdag was ik in het klooster van de Benedictijnen in Mamelis voor het maken van een programma voor Heuvelland Vandaag. Een rondleiding en een gesprek met de abt Ad Lenglet. Eerst de buitenopnames waar op niet meer dan 300 meter afstand de stilte al krachtig voelbaar was alsof de drukke verkeersweg naar Vaals niet bestond. Ik dacht wat is de stilte snel gevonden. De abt rustig niet luid pratend geleidde ons door de gebouwen met zijn spreekkamers, crypte, atrium en kerk. Binnen was de stilte vooral ook nadrukkelijk aanwezig omdat er nauwelijks versieringen te zien waren. Strakke zuilen, met cement bewerkte bakstenen, variaties in kleurtinten van wit naar grijs.

Een voor mij weldadige rustgevende uitstraling. Ook banken, tafels, stoelen, al het meubilair in minimale decoratie. Interieur en exterieur een harmonisch geheel. De pralende zegevierende kerken van Rome ken ik als werkelijk het tegendeel van deze door de Benedictijnen gekozen eenvoudige stijl. In Rome wordt ik onrustig, hier in Mamelis overvalt mij een kalmte die mij in mijn binnenste doet beseffen dat al het gedoe in de wereld (klein en groot) niet de oplossing is voor alle ellende.

De verering van een Mei-den wordt met veel drank en heel veel luidruchtigheid opgericht om zo (wellicht) het leed van de wereld te ontvluchten of te getuigen van een fijngevoelige traditie. De Mei-den herinnert aan een mogelijk nieuw begin, een nieuwe start om de komende tijd, elk jaar opnieuw, beter aan te pakken nu de natuur mij uitdaagt het oude weer tot nieuw te veranderen. Wel had ik het gevoel dat het krachtige, oorverdovende feestgedruis op de Markt mij in ieder geval niet in de stemming bracht van ernstig bezig zijn met 'hoe zal ik het nieuwe jaar aanpakken op weg naar deverbetering van de wereld om mij heen'.

De Hemelvaartmarkt op donderdag jongstleden was zo druk dat ik mij afvroeg wat de overvloed van de aangeprezen zaken betekende? Was het een uitje, was het de begerigheid naar kopen,kopen, kopen of was het de drang om met een grote massa te genieten van vooral van het bij elkaar willen zijn met velen om zo het ontmoeten van mensen bekend en onbekend te ervaren als wezenlijk aan het leven. Lekker bij elkaar zijn of bang voor de stilte, het alleen zijn?

Deze gedachten overvielen mij toen ik dezelfde donderdag om 12:00 uur thuiskwam van de Margraten-wandeltocht en het voor mijn woning krioelde van de mensen op weg zijnde of gepakt terugkomende van de Markt. Nog nadenkend over de moeite om in de omgeving van het wandel startpunt een parkeerplaats te vinden voor de auto. Ik was tevens lichtelijk uit mijn humeur omdat mijn tocht van 9 kilometer niet het immense en eenvoudige kerkhof bereikte waar de Amerikaanse soldaten een jong leven verlieten. Zij kenden geen Mei-den ervaring om een nieuw leven te mogen vieren. Tijdens de wandeling kropen veel herinneringen naar binnen. Het was 65 jaar geleden dat ik met Jong-Nederland van Meerssen-West voor de eerste keer in een afgrijselijk hitte de echte Margraten tocht liep. Wat was er toen nog veel toekomstig jong leven te beleven.

Er kan veel door je hersenen in korte tijd aan gedachten dwalen, verdwalen en kronkelen (24 uur) waarvan de zinvolheid bedenkelijk lijkt.

Jacques Giesen