Column Jacques Giesen: Carnaval

Wat is het toch merkwaardig met deze mens die gewoon gaat schrijven op dit witte papier dat de carnaval hem nauwelijks raakt. Neen nog erger: hij heeft er een hekel aan. Ik kan nu al melden dat ik in tegenstelling tot velen rondom mij, blij ben als ik op woensdag het askruisje op mijn voorhoofd voel. Overigens heeft het aantal kruisjesdragers in deze tijden een dieptepunt bereikt. 

Wel ben ik meestal thuis met carnaval en kijk samen met enkele familieleden naar de optocht die mijn woning passeert. Dat gebeurt dan met een koele blik en vol ongeduld. Nog niet voorbij? Ik geef toe het is niet aardig dit te zeggen. Zie die carnavalsvierders die met veel inzet kostuums in elkaar hebben gezet of duur gekocht en meestal in de kou een wagen met een opmerkelijk thema hebben bedacht en opgebouwd. Ik schaam me eigenlijk dat ik met deze gedachten in de carnaval sta. Ik ben geen echte Limburger. Is dat zo?

Ik zoek naar een deugdelijke verklaring voor dit gedrag. Dat eist een nadere kijk in de diepste krochten van mijn levensziel. Waarom ben ik geen echte oprechte redelijk chauvinistische Limburgse carnavalsvierder en waarom was ik dan toch op mijn zestiende levensjaar in een Meerssens Buutneredner concours de winnaar van
de derde prijs in Hotel Gilissen? Opmerkelijk was vooral de titel van
mijn buut: 'De kleine met de grote mond' en dan in het dialect.

Betrekkelijk veel zelfkennis op deze jeugdige leeftijd. Vanaf die tijd was ik wel degelijk in de optocht te vinden met de toneelvereniging ANIMATO of met de buurt. We, want je gaat sowieso niet alleen, waren drie dagen op stap in Meerssen, vierden het ambtenaren carnaval in Maastricht en het straatcarnaval op de zondag. Het einde van het carnaval vieren, stopte op het moment toen wij ontdekten dat wij de alleroudsten waren op de vloer bij 'De Keizer'. Op die manier kom ik niet tot een verklaring voor de uitspraak een hekel te hebben aan carnaval. Dieper woelen dan.

Een andere poging. In die totale gekkigheid van dit vooral ook drinkend feest voelde ik mij gedwongen mee te doen. Ik vond het overvloedig drinken vreselijk. Die keer dat ik te veel gedronken had, herinnert mij mijn vrouw er altijd aan, dat ik huilend naast haar
wankelde en ik alsmaar kreunde: 'Ik ben een slecht mens, ik ben een slecht mens, enzovoorts, enzovoorts'. Dat min of meer gedwongen aanpassen was onaangenaam, dus het verplicht meedoen ervoer ik in mijn binnenste als weerzin. Ik erken dat mijn
karakter voortdurend verlangt naar vrijheid, naar onafhankelijkheid maar kon of wilde eigenlijk niet ontsnappen aan het gevangen zijn in de talloze verplichtingen die de omgeving vroeg om er bij te kunnen en willen horen. Daar wilde ik ook niet aan ontsnappen. Bekneld tussen vrijheid en gebondenheid. Is dat een uitleg? Dat kan. Teveel tegenstrijdigheid in de gevoelens en dus zwaar verlies van eenvoudige spontaniteit.

Toch jammer te leven met zo weinig lichtheid in het bestaan. Opnieuw beginnen? Te laat?

Jacques Giesen